“เป็นผู้ใหญ่น่ะไม่น่ากลัวหรอก แต่เป็นการลืมวัยเด็กไปต่างหาก”

คำกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชันข้างต้น มาจากตัวละครตัวหนึ่งในภาพยนตร์กึ่งอนิเมชั่น-สต๊อปโมชั่นเรื่อง The Little Prince เจ้าชายน้อย ซึ่งเป็นผลงานกำกับของมาร์ค ออสบอร์น ที่เคยมีผลงานกำกับเรื่อง Kang fu Panda กังฟู แพนด้า จอมยุทธ์พลิกล็อค ช็อคยุทธภพ (๒๕๕๑) นั่นเอง

The Little Prince ดัดแปลงมาจากเนื้อหาในหนังสือนวนิยาย Le Petit Prine ซึ่งเป็นผลงานการเขียนและวาดภาพประกอบโดย อ็องตวน เดอ แซ็งแตก-ซูว์เปรี (Antoine de Saint-Exupéry พ.ศ.๒๔๔๓-๒๔๘๗) นักเขียนและนักบินชาวฝรั่งเศส และนำมาตีพิมพ์ครั้งแรก พ.ศ.๒๔๘๖
หลังจากนั้นราวๆ หนึ่งปีต่อมา ตัวผู้เขียนก็หายสาบสูญขณะบินลาดตระเวนอยู่เหนือน่านฟ้าแอฟริกาเหนือ แต่นวนิยายคลาสสิกเล่มนี้ของเขาก็โด่งดังสุดขีด จนถูกนำมาตีพิมพ์ถึง ๑๙๐ ภาษาทั่วโลกเลยทีเดียว

อันที่จริง เนื้อหาดั้งเดิมจากนวนิยายเรื่องนี้ มาร์ค ออสบอร์นนำมาเล่าในรูปแบบสต๊อปโมชั่น เพียงแต่เนื้อหาจากนวนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงส่วนเสริมของเนื้อหาหลัก โดยเรื่องราวส่วนนี้ถ่ายทอดผ่านกระดาษที่ชายชราอดีตนักบิน (คล้ายๆ กับคนเขียน) ถ่ายทอดเรื่องราวเจ้าชายน้อยให้เด็กหญิง ซึ่งเป็นตัวละครเอกตามท้องเรื่องได้อ่าน ขณะที่เนื้อหาหลักก็เป็นงานคอมพิวเตอร์กราฟิก 3D ทั่วไป และลายเส้นก็คล้ายๆ กับงานของค่ายพิกซาร์นั่นแหละ

สำหรับอารมณ์ของตัวหนัง จะออกไปในแนวพีเรียด เต็มไปด้วยบรรยากาศซีเรียส เอาจริงเอาจังตั้งแต่ฉากแรก ไอ้ประเภทสนุกสนาน เฮฮา กิ๊วก๊าว ตบมุขกันไปมาแบบเรื่องมินเนี่ยน และบรรยากาศในโรงที่เต็มไปด้วยเสียงเด็กหัวเราะเอิ๊กอ๊ากๆ นั่นน่ะ ไม่มีให้เห็นอย่างแน่นอน ผู้ชมอย่างเราๆ กว่าสิบชีวิตก็ได้แต่นั่งดูอย่างเงียบ เชียบกันไป แต่จะหลับคาจอกันบ้างหรือเปล่า ก็ไม่รู้สินะ แต่ที่แน่ๆ ผมก็แอบงีบไปหน่อยนึงล่ะ ๕๕๕

จะว่าไปแล้ว ตัวละครทุกตัวใน The Little Prince ไม่มีชื่อเฉพาะ และตัวละครจะถูกเรียกชื่อตามสรรพนามที่แสดงความสัมพันธ์ระหว่างกันทั้งหมด ดูเหมือนมาร์ค ออสบอร์นต้องการให้เนื้อหาหลักสอดคล้องกับฉบับหนังสือให้มากที่สุด แม้กระทั่งการเรียกชื่อตัวละครที่สร้างขึ้นมาใหม่ก็เถอะ

ตลอดความยาว ๑๐๘ นาทีของ The Little Prince กล่าวถึงเรื่องราวของเด็กหญิงคนหนึ่ง คร่ำเคร่งกับการเรียน โดยมีแม่คอยจัดการให้อย่างเป็นระบบ ตารางเวลาในแต่ละวัน แน่นเอี๊ยด จนแทบไม่มีช่วงเวลาพักผ่อนเลยล่ะ เพื่ออนาคตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีตามที่แม่ตนพร่ำบอกเสมอ ซึ่งเด็กหญิงเองก็เชื่อเช่นนั้นเพราะแม่ตนนั้นเป็นพนักงานคนสำคัญของบริษัท ประเภทที่งานสำคัญนั้นขาดไม่ได้เลยทีเดียว

แต่ทว่า ความคิดของเด็กหญิงก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป เมื่อย้ายบ้านมาอยู่ใกล้กับบ้านชายชราคนหนึ่ง ซึ่งเป็นนักบินที่ปลดเกษียณ ชายชราผูกมิตรเพื่อนบ้านตัวน้อยด้วยการเล่าเรื่องราวเจ้าชายน้อยที่เขาเคยพบกันเมื่อครั้งประสบอุบัติเหตุเครื่องบินเสียอยู่กลางทะเลทรายผ่านสมุดบันทึกในแต่ละหน้า

หลังจากนั้น ทุกวันเมื่อแม่ออกไปทำงาน เด็กหญิงมักไปหาชายชราเสมอ จากความเคร่งเครียดที่มีมาตลอดก่อนหน้านี้ก็ผ่อนคลายลง อีกทั้งโลกของชายชราใบนี้ยังเป็นสิ่งเติมเต็มความรู้สึกแบบเด็กๆ ที่ขาดหายไปนานอีกด้วย

เด็กหญิงเชื่อว่าเจ้าชายน้อยนั้นมีอยู่จริง จึงตัดสินใจเดินทางตามไปยังดวงดาวอันไกลโพ้น ถึงแม้ว่าจะถูกแม่ของตนขัดขวาง เพียงเพื่อที่จะพบว่า เจ้าชายน้อยนั้นก็อยู่ในโลกที่มีสภาพมิต่างอันใดกับโลกที่เด็กหญิงจากมาเท่านั้นเอง

ก็อย่างที่ผมบอก เนื้อหาของตัวหนังค่อนข้างซีเรียส เต็มไปด้วยประเด็นเสียดสีสภาพสังคมยุคปัจจุบันที่ผู้ใหญ่ทำงานเหมือนกับเครื่องจักรถูกตั้งโปรแกรม เอาง่ายๆ แค่ฉากการเดินทางบนท้องถนนที่ดูเป็นระเบียบมากจนไม่มีช่องว่างที่จะเกิดอุบัติเหตุอย่างแน่นอน และอีกฉากที่ดูกระทบกระแทกแดกดันกันเป็นพิเศษ ก็เป็นฉากช่วงแรกๆ ที่เด็กหญิงมาสอบสัมภาษณ์เข้าโรงเรียน และท่องตามโพยที่แม่เตรียมไว้ให้อย่างเสร็จสรรพ แต่เจอคำถามง่ายๆ ของกรรมการสอบสัมภาษณ์ที่ไม่ตรงกับคำตอบที่เตรียมมาเท่านั้นแหละ เล่นเอาไปไม่เป็นเลยทีเดียวเชียว

สำหรับโลกใหม่ที่เจ้าชายน้อยอยู่นั้น ซึ่งเป็นโลกที่เต็มไปด้วยการแข่งขันกันทำงานอย่างหามรุ่งหามค่ำเช่นกัน ภายใต้การควบคุมของนักธุรกิจจอมละโมบ ผู้ที่มีความต้องการทรัพยากรอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดูๆ ไปแล้ว ผมมีความรู้สึกว่า มาร์ค ออสบอร์นแดกดันใครบางคน หรือองค์กรบางองค์กรนี่แหละ

สำหรับประเด็นสำคัญที่มาร์ค ออสบอร์นแทรกตอนท้ายเรื่องผมว่าน่าสนใจมากเลยล่ะ ซึ่งเป็นสิ่งที่เมื่อเจ้าชายน้อยเติบใหญ่ หลงลืม  มาตลอด กระทั่งพบกับเด็กหญิงที่ยึดถือเขาในวัยเยาว์เป็นต้นแบบนี่แหละ ทำให้เขาพบกับความหมายของผู้ใหญ่ที่ดี ซึ่งมีคำจำกัดความเพียงแค่....

“ผู้ใหญ่ที่ดีนั้น ต้องไม่หลงลืมตัวตนของตนเอง”

• ดินสอ 2B

 นสพ.โคราชคนอีสาน ปีที่ ๔๑ ฉบับที่ ๒๓๒๔ วันอาทิตย์ที่ ๑ -  วันพฤหัสบดีที่ ๕  เดือนพฤศจิกายน  พุทธศักราช ๒๕๕๘